Train to Busan

İlk dakikalarında “Bu kadar gerilime dayanamayacağım, bırakmalıyım” diye düşündüğüm ama bir türlü bırakamadığım bir filmdi Train to Busan. 😅 Başta Gong Yoo’yu görünce “Tamam, bu adamın olduğu yerde ben kaçmam” dedim, ama ne yalan söyleyeyim, trenin o dar koridorlarında zombilerin peşinden koştukça elim ayağım titremeye başladı! Öyle bir gerilimdi ki, “Ya şimdi bayılırsam?” diye kendi kendime gülmeye başladım. 😂 Ama film sadece korku değil, kalbe dokunan bir dram da sunuyordu. “Ben zombi filmi izliyorum ama neden gözlerim doluyor?” dedirten sahnelerle dolu. Özellikle baba-kız ilişkisi o kadar dokunaklıydı ki… Son sahneler?.. Ma Dong-seok’un karakteri gibi kahramanlar, Kim Su-an’ın oyunculuğu gibi masumiyet dolu anlar… Son 20 dakika ise gözyaşı seliydi benim için. Hıçkıra hıçkıra ağladım, bitirdiğimde “Bu nasıl bir duygu karmaşası yaşattı bana?” diye düşünüp kaldım. İkinci film (Peninsula) ise… Eh, İyiydi ama aynı büyüyü yaşatmadı diyebilirim. Sanki Öylesine izledim gibi hissettim. Bir de oyuncu değişikliği beni hep koparıyor, ilk filmdeki o duygusal bağı kuramadım. İlk film bir efsaneydi, ikincisi ise sadece devamı oldu. Train to Busan, hem korkunun hem duygunun mükemmel dengesini kuran ender filmlerden. Gerilimiyle sizi koltuğa yapıştırıyor, duygusal sahneleriyle kalbinizi burkup gözyaşlarınıza hükmediyor. İlk filmin verdiği o eşsiz tadı hiçbir şey bozamaz!